BUGÜNE DAİR

Ramazan /Şeker bayramı biteli 2 gün oldu. Eski bayramlar gibisi yok söylemleri her devirde dillerde pelesenk ama gerçekten de artık bayramlar çocukluğumdaki hatta gençliğimdeki gibi keyif vermiyor. Bunun nedeni büyük oranda annemi kaybetmiş olmam ama tek neden annesizliğim mi yoksa çağın getirdiği mekanikleşme, bireyselleşme, bir kaç yıl önce yaşadığımız pandemi, hayat pahalılığı, dünyadaki savaşlar, gergin global ilişkiler vs mi bilmek mümkün değil. Hepsinin birleşimi olduğunu söylemek yanlış olmaz.

52 yaşındayım artık, genç de değilim ihtiyar da. Çok arada bir yaş 50'li yaşlar bunu çok derinden hissettim bu bayramda. Varlıklarına şükrettiğim, bir yanımın hep onlarla vakit geçirmek, sohbetlerinde sevgiyi, aidiyetin huzurunu, yaşama tutunma motivasyonunu bulduğum dayım, amcam ve yengelerimle geçirdiğim zaman bir çok sorgulama yapmama vesile oldu. 80'li yaşlarının sonundalar hepsi hatta amcam 90'lara adım attı bile. Onlar ailemizde en çok sevilen, en saygı duyulan büyüklerimiz. Harika evlatları, damatları, gelinleri, torunları var yani yalnız değiller ve çok şükür ki eşleriyle berberler hala. Ama çok yalnızlar bir yandan da. Tek başlarına eskiden olduğu gibi diledikleri zaman diledikleri yere gidememeleri dışında çevrelerindekilerin kendi telaşları, programları, hayatla mücadeleleri nedeniyle onların fikirlerinin ikinci plana atıldığını görmeleri, sağlık sorunları ortaya çıktığında çevrelerinde pervane olan çocuklarının, torunlarının zamanla bu sorunlar karşısında da ister istemez rutine dönmeleri yalnız hissetmelerine neden oluyor. Hepimizin meşguliyetleri, mesuliyetleri var kabul ama bu birbirimizi yalnız bırakmamıza neden olmalı mı? Kendi çekirdek ailesini kuramamış yalnız yaşayan biri olduğum için mi bu kadar dokundu bana kendilerini ötelenmiş hissetmeleri? Aslında açık açık bunu ifade ettiklerini söyleyemem ama hep etraflarında olmamızı istediklerini yalnız bırakılmak istemediklerini anlamamak mümkün değil. Onlara baktıkça huzurevlerinde hatta yetersiz imkanlarla evlerinde tek başına olan yaşlıları düşünüp içim daha da daraldı. Sonra fark ettim ki aslında ben kendim için kaygılanıyorum. Eğer ileri yaşlara erişirsem yalnız kalmak beni ürkütüyor. Sağlığım konusunda yaşayabileceğim sorunlar dışında yalnızlığın hissettirebileceği değersizlik duygusuna yenilme kaygısı diyebilirim.

İşte bu nedenle ileri yaşlardaki sevdiklerimizi, yakınlarımızı her fırsatta aramak, ziyaret etmek konusunda zaman bulamama bahanelerine sığınmamalıyım, bu gelecekteki kendime bir borç diye düşünüyorum. Çok mu çıkarcı bir düşünce olur ama hala nefes alıyorken ailemizle, arkadaşlarımızla kaliteli zaman geçirmek yaşlılığımızda bir başına kalma riskimizi düşürecektir. Birbirimize iyi günde de kötü zamanlarda da ihtiyacımız var.

Belki sizler de benzer düşüncelerdesinizdir...